Bigti Na!

Kamakailan lamang ay napabalita ang pagkamatay ng sikat na actor/komedyante sa Hollywood, si Robin Williams. Akala ko namatay siya dahil sa sakit, pero ayon sa mga article na nabasa ko, hinihinalang nagpakamatay ito dahil sa matinding depression. Nakakalungkot.

Sa mga tulad ni Robin Williams na nakagawa  na ng pangalan sa mundo, maaari sanang maging inspirasyon pa sya para sa maraming tao. Sayang. Sana nalaman niyang hindi sapat ang depresyon para tapusin ang buhay.

Nakakalungkot na ang dami ng mga kaso ng suicide ngayon. Dahil sa matinding kahirapan, depression, rejection o pain. Akala nila wala ng pag-asa. Gusto nilang gawan ng paraan yung hirap ng buhay, kaya napapagod sila at sumusuko. Parang ang dali para sa atin na tapusin yung buhay natin. Hindi kasi natin pinaghirapan. Pinahiram lang kasi. Pero di ba mas dapat nga natin itong alagaan at ingatan? Kasi pinahiram lang satin ni Lord.

Nung isang gabi lang ay grabe din ang lungkot ko. Hindi ko ma-express yung kalungkutan na nararamdaman ko. Kulang ang luha at sipon! Hindi ko kasi alam kung paano ako makakasurvive sa mga susunod na araw. Kasi 200+ na lang yung pera ko, Monday pa lang nun.

Naiisip ko na bakit ganun ang Diyos? Hindi ba Nya pinagpapala ang mga anak Niya? Madamot ba Siya? Hindi ba Niya alam kung ano yung mga kailangan ko? Puro negatibo ang naiisip ko. At ibinuhos ko yun lahat sa Kanya. Sinabi ko sa Diyos lahat ng sama ng loob ko sa buhay, lahat ng bigat ng puso ko, lahat ng kalungkutang nararamdaman ko.

Gusto kong solusyunan yung problema ko. Hindi ko alam ang gagawin, kaya lumapit ako sa matatag. Dun sa alam kong may isasagot sakin.

Ako: Lord, bakit ang hirap ng buhay? (huhubels! 😥 )

Lord: Wag mong problemahin ang hirap ng buhay. Hindi mo kayang solusyunan yun. Hindi mo yun kontrolado. Ako ang bahala dun. Pero ikaw, problemahin mo yung kaya mong kontrolin. Galingan mo sa trabaho. Yun lang ang sakop mo.

Oo nga no.  Hindi nga pala kaya ng powers ko na ayusin o baguhin ang estado ng buhay ko, o ang kahit anong problema sa mundo. Si Lord lang ang may kaya. Nung in-impress sakin ni Lord yang mga yan, tumahan na ako. Napayapa ang puso ko. Problema ni Lord kung paano tayo pagpapalain, wag mo na ding problemahin!

Kapag nahihirapan na tayo, parang ang dali-daling sabihin na, “Bigti na!” “Suko na!” Kaya nga kailangan natin ang Diyos araw-araw. Kasi we cannot really survive without Him.

Kapag iniasa mo ang buhay mo sa mga bagay o tao dito sa mundo, mapapagod at susuko ka talaga sa buhay. Kapag nawala lahat sayo, hindi nga malayong mag-bigti ka na. Kaya nga simulan mo nang i-angkla ang buhay mo sa Diyos! Kasi kapag sa Kanya ka dumepende, hindi ka matitinag ng anumang depresyon.

Ang bagyo nga napapakalma ni Lord, yang problema mo pa kaya? Matthew 8:23-27

“Pumayapa ka!” – ang sabi ni Lord sa bagyo at jan sa puso mo.

Sa tuwing nasa gitna ka ng bagyo (problema, kalungkutan, kahirapan, etc.), kay Lord ka magtiwala. Wag dun sa mga taong mahal mo o malapit sayo, o sa mga bagay na meron ka. Kasi lahat sila mawawala sayo. Everything in this world is temporary. Kapag nawala ang lahat ng magagandang bagay sa buhay mo, saka mo lang mare-realize na si Lord pala ang kailangan mo.

Bakit kay Lord ka dapat umasa? Kasi yung mga taong akala mo na makakatulong sayo, nakakaranas din ng bagyong tulad ng pinagdadaanan mo. At yung bagyong parehas niyong dinaranas, si Lord lang ang makakapagpakalma. Siya lang ang may control.  Ang pag-resolba sa problema ng buhay ay sagot ni Lord, at ang sa atin ay ang pagtitiwala sa Kanya.

Okay lang maubos ang laman ng wallet mo. Okay lang kung i-reject ka ng lahat ng tao. Okay lang kung malungkot o depressed ka. Pero wag kang magbibigti ha! YOU ARE LOVED!

“It’s only when we have NOTHING that we finally begin to realize how much God is truly EVERYTHING.” 😉

RELAX! Tara Swimming Muna!

Tag-ulan na, pero bakit ako nagyayayang mag-swimming? Ang totoo, wala naman ‘tong kinalaman sa summer o sa literal na pag-sswimming. Tungkol ito sa problema. Malayo ba? Teka, wag atat! Di pa ko tapos. 😛

Sa tuwing uuwi ako sa amin sa Bulacan, lagi na lang nag-aaway si Mama at Papa. Hindi ko alam kung tuwing nandun lang ba ako or every day talaga silang nag-aaway. Everytime nagsisigawan or nagsisinghalan sila sa harap ko, parang nadudurog yung puso ko. Sa sobrang dalas nilang magtalo, dumating ako sa point na ayoko ng umuwi tuwing weekend. Kasi na-sstress ako. Mas napapagod akong marinig yung away nila kaysa sa pagtatrabaho.

Nung nakaraang nakaraang Sabado, hindi ko na kinaya. Habang kumakain kami,  nagsasagutan sila. Napasabat ako at nasabi kong, “Tumigil na nga kayo! Nasa harap ng pagkain!”  Aba hindi pa rin tumigil. Nagsalita ulit ako, “Tama na! Nakakawalang gana!” Nagulat din ako sa sinabi ko, pero huminto sila. Tapos nagkwentuhan na kami na parang walang nangyari.

Sumunod na Sabado, ganun ulit. Hahaha! Wala kasing pera kaya mainit ang ulo ni Mama. Siguro kapag Nanay, ganun talaga. They are the worrier of the family. Sila kasi yung nag-bubudget. At dahil walang ibubudget, high blood si Madir. Ako naman, wala ring maibigay kasi wala pang sweldo. Yung pera sa wallet ko, sakto na lang panggastos ko para sa mga susunod na araw.

Nag-away na naman sila. Parang bagong mag-asawa. Hindi pa sanay sa isa’t isa. Hindi na ako nagsalita. Pagkatapos kong kumain, pumasok ako ng kwarto ko at nagmuni muni. Lungkot na lungkot ako. Hindi ko alam kung anong iisipin ko. Hindi ko na maalala kung may naisip ba ko nung mga oras na yun. Ang alam ko lang, malungkot ako. Sobrang lungkot. Nalulungkot yata ako dahil wala akong maibigay. Ang sakit tanggapin na may trabaho ako pero parang hindi ako nakakatulong.

Nagse-self pity ako. Naiisip ko na kung marami lang kaming pera baka hindi na sila mag-away. Kung mayaman na kami baka lagi na lang kaming masaya. Dahil sa pag-iisip ko ng ganun, lalo akong nalungkot. Kasi na-realize kong malayo pa kami sa pagiging mayaman.

Kinabukasan, malungkot padin ako. Hanggang sa marinig ko yung sinabi ng Pastor na nag-preach, “Panalo ka naman e, lalaban lang.” Ano daw? Lalaban lang? Paano?

“Ako nang bahala, anak.” – God

Iniisip ko kung paano ko lalabanan ang kawalan ng pera, kawalan ng pag-asa o kalungkutan. Paano ko ito mapagtatagumpayan? And then God reminded me to be still and know that He is God.

I’ve been in many hopeless situations. Yung tipong akala mo walang-wala na talaga, pero meron pa pala. Maraming beses ko ng naranasan ang kapusin sa pera, pero hindi ang magutom. Ang mawalan ng pag-asa, pero hindi ang mawalan ng pagpapala. Laging meron. Bakit? Because He is God! He can do anything! Everything!

Bago dumating ang araw na ito, hirap na hirap ako sa pagbubudget ng natitira kong pera. Halos pamasahe papasok ng office at pauwi ng bahay lang talaga yung pera ko. Yung lungkot na nararamdaman ko, nanunuot sa utak ko. Ini-inject sa akin ng kaaway na, “Hindi tapat ang Diyos mo! Pinabayaan ka na Nya.” Pero alam kong hindi yun totoo.

Hanggang sa nakita ko to,

“Wag kang matakot! Hawak kita.” – God

Na-realize ko na lagi na lang tayong nagdududa kung andiyan ba ang Diyos. Kung tutugon ba Sya. Kung ipo-provide Nya ba yung mga kailangan natin. O pababayaan Nya tayong maghirap at magutom. Pero sabi sa Matthew 6:26, “Look at the birds of the air; they do not sow or reap or store away in barns, and yet your heavenly Father feeds them. Are you not much more valuable than they?”

Oo nga naman! Yung mga ibon ngang hindi naman nagtatrabaho sa bukid para may makain, hindi hinahayaan ng Diyos na magutom, ikaw pa kayang never pang na-late sa opisina? Ikaw pa kayang hindi umaabsent kahit may leave? Ikaw pa kaya na nagpapakasipag sa trabaho? Ikaw pa kayang anak Nya? Hindi ka ba higit na mas mahalaga kaysa sa mga ibon?

Maraming tao ang nalulunod, kasi natataranta. Nag-sstruggle sa tubig, imbis na kumalma. Dahil takot sila, hindi sila makapagrelax. Sabi nila, kapag daw nataranta ka sa tubig, lulubog ka. Pero kapag nag-relax ka lang, lulutang ka. At sabi sa nabasa kong tutorial how to float in water, “The first thing you have to do is believe that you can float.”

Kung kailangan mong maniwala na lulutang ka sa tubig para lumutang ka, kailangan mo ring maniwala na lulutang ka sa dagat ng problema, para lumutang ka talaga. Kung matataranta o matatakot ka, hindi ka makakapag-focus, hindi ka lulutang, baka malunod ka pa. Kailangan mong kumalma at maniwalang hawak ka ng Diyos.

Ang totoo, tulad ng bata sa larawan, hawak talaga tayo ni Lord. No matter how much we struggle, hindi tayo malulunod, kasi hawak Nya tayo. Pero kapag kumawala ka sa Kanya at harapin ang lahat ng bagay ng mag-isa, doon ka siguradong malulunod.

Kapag nasa dagat ka ng problema, relax! Para lumutang ka. Wag mong hayaan na lunurin ka ng mga pagsubok ng buhay. Be still, and know that He is God.

Languyan mo lang ang dagat ng problema, wag kang magpapalunod. Sabi nga sa isang kanta, “What doesn’t kill you makes you stronger.” 😛

Believe that you can float! Anumang uri ng tubig (problema) yan! 😀